ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้ 23 / 5 / 2559 21. 36: อยู่ๆก็เกิดอยากแต่งนิยายจีนขึ้นมา 55 26 / 8 / 2563 21. 24: มือใหม่ด้านนิยายจีนน้าา ใจอยากเขียนล้วนๆ สำนวนอาจไม่ถูกต้อง ติชม ช่วยแก้ไขได้จ้า ขออภัยไว้ ณ ที่นี้จ้าด้วยน้าา~ นางคือท่านหญิงจากเมืองหานหลิ่งผู้พกเสน่าห์ยวนใจ มาเต็มขั้น! เพียงปรายตามองบุรุษทั้งใต้ล่าก็ยอมสยบในความงาม ไม่จำเป็นต้องเลิกชายกระโปรงชีวิตชายพวกนั้น ก็วางไว้ที่เท้าแล้ว! ทว่าเพราะจำเป็นต้องสืบเรื่องราวบางอย่าง นางจึงต้อง ปลอมตัวมาเป็นแม่เล้าเจ้าของหอนางโลมเลืองชื่อ นั้นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้นางได้เจอกับเขา! บุรุษลึกลับท่าทางสุภาพ นุ่มนวลราวกับก้อนเต้าหู้ แต่นิสัยชั่วร้าย ชมชอบแต่จะมาลูบมาคลำกัน! ข้ารู้ว่าฮองเต้แคว้นฉู่คือตัวการในเรื่องนี้ การจะสืบสาวเรื่องราวจึงต้องสืบจากขุนนางข้างกายเขา! ทว่า ทำไมมือไม้ของเจ้าเมืองเหอซาน ผู้นี่จึงยุบยับนักเล่า? อย่างนี่ข้าจะเอาตัวรอดจากบุรุษมากเล่ห์ซึ่งควบคุมกองกำลังทางทหารภายในเมืองชายแดนแห่งนี้เอาไว้ทั้งหมดได้อย่างไร!? " นะ นี่ท่านโหว! ข้าเป็นแม่เล้านะไม่ใช่นางโลม! ทำไมท่านต้องมาบีบมาคลึงข้าด้วย!? " (เย่เปยเปย) " นางโลมคนใหม่ของหอฮวาฮุ่ยเหยียนงั้นรึ จะประมูลราคาตัวไปทำไม ไม่เห็นจะงามอย่างที่ป่าวประกาศไว้ซักนิด หากจะให้ข้าเสียเงินประมูล ไม่สู้ให้ประมูลเจ้าของหอนางโลมคนใหม่นางนั้นซะยังจะดีกว่า " " แต่... แม่นางเจ้าของหอนางโลมคนใหม่คนนั่น ทั้งแต่งหน้าหนาทั้งทาปากแดง ซ้ำยังพูดคุยหยอกเย้ากับบุรุษไปทั่วไม่มีเขินอาย ข้าว่านางอาจจะไม่ … ไม่เหลือแล้ว ท่านโหวชอบชิมแต่สาวบริสุทธิ์มิใช่หรือ แล้วทำไมยัง? "
เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้ามองใครอยู่" อี้หลานถามขึ้นอย่างสงสัย "ก็ท่านจ้องซะขนาดนั้น ไม่มีใครดูไม่ออกหรอก ขนาดเจ้าตัวเขายังรู้สึกเลย" ลี่จูพูดพลางส่งสายตามองไปทางฟางซินที่กำลังเงยขึ้นมามองเธอกับอี้หลานอยู่ อี้หลานหันไปมองตามลี่จูก็ต้องรีบหันหน้ากลับทันทีเมื่อเห็นว่าฟางซินเงยหน้ามองเขาอยู่ นี่เขาจ้องนางจนนางรู้ตัวเลยหรอแต่ระยะห่างจากชั้นสองกับชั้นหนึ่งมันก็ห่างกันพอสมควร แถมคนยังเยอะขนาดนี้ นางรู้ได้อย่างไรว่าเขาจ้องมองนางอยู่หรือว่านางอาจจะมีญาณทิพย์เลยรับรู้ได้ "มีอะไรหรอฟางซิน? " เพื่อนสาวที่นั่งข้างๆฟางซินเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนของเธอเอาแต่เงยหน้าขึ้นไปมองยังชั้นสอง "อ๋อ! ปะ…ปะ เปล่าหรอก" ฟางซินละสายตาจากชั้นสองทันทีก่อนหันไปตอบเพื่อนแล้วเทสุราให้แขกตรงหน้าต่อ ฟางซินยังคงแอบมองไปยังอี้หลานอยู่บ่อยครั้ง เพราะเธอรู้สึกได้ว่าเขามองเธอ แถมเมื่อกี้พอเขาหันมาเห็นเธอกำลังมองเขาอยู่เขาก็รีบหันกลับอย่างลนลาน ถ้าเขาจะแอบมองเธอจริงๆบางทีเขาควรไปหัดแอบมองให้มันเนียนๆกว่านี้ แบบที่เขามองเธอเมื่อกี้มันเรียกว่าจ้อง จ้องเสียจนเธอรู้ตัวเลยละ "เด็กคนนั้นเป็นนางโลมหรอ? " อี้หลานถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะเด็กคนนั้นดูจากอายุแล้วมันน่าจะเด็กเกินไป "อ๋อ!
เปล่าหรอก ฟางซินเป็นเพียงเด็กรินสุราให้แขกเท่านั้น" อี้หลานถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ฟังคำของลี่จูจบ อาจเป็นเพราะเขาไม่อยากให้เด็กคนนั้นเป็นนางโลมก็ได้แต่พอได้รู้ว่านางไม่ใช่ ทำให้รู้สึกสมหวังและโล่งใจ ใบหน้าหล่อหันไปมองที่ฟางซินอีกครั้งอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ ใบหน้าเล็กของฟางซินยังคงประดับด้วยรอยยิ้มที่สดใสยามพูดคุยกับแขก มันชวนให้น่ามองเสียจริงๆ "ท่านสนใจนางหรอ? "